Alekto. Megajra. Tyzyfone.
Kobieta. Mężczyzna. Chłopiec. Dziewczyna.
Matka. Krew. Zgon. Dziewictwo. Nieuchronne matkobójstwo.
Misterium. Wywyższenie. Smród.
Kim jest Elektra? Kim jest Orestes? Kim jest Klytajmestra?
„To jest wasz ojciec
on jest bogiem
macie go czcić.”

I ujrzała niebo nowe i ziemię nową,
bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły,
i morza już nie ma.

A może po prostu nie każdy chłopiec chce być mężczyzną? Nie każdy chce być policjantem, strażakiem czy seryjnym mordercą w imię idei narodowej. Orestes może chciałby siedzieć w domu z matką i zajmować się krosnami. Albo po prostu mieć święty spokój.

Elektra zostaje kochanką śmierci, rozkoszuje się żałobą. Dokonuje zamążpójścia w Hades. Żałoba jest jej oblubieńcem; Elektra jest wierna swojemu oblubieńcowi. Nie tylko rezygnuje dla niej z kontaktów z mężczyznami, ale i znajduje w niej zaspokojenie. Jest to nekrofilia wyrafinowana, najwyższej próby. Nie odczuwa ona pociągu fizycznego do trupa. Ona kocha, w każdym tego słowa znaczeniu, nie jednostkową padlinę, a całą, najwyższą ideę żałoby.

Żałoba i ekstaza w jakiś sposób zdają się stapiać w jedno.

Granice między doznaniami duchowymi i cielesnymi nie istnieje, a oczekiwanie na zaspokojenie seksualne jest jednoznaczne z oczekiwaniem na zbawiciela.

Spektakl powstał na podstawie: „Elektry”, „Ifigenii w kraju Taurów” i „Ifigenii w Aulidzie” Eurypidesa, „4.48 Psychosis” i „Miłości Fedry” Sarah Kane, „Apokalipsy św. Jana”, „Sex” Madonny.

adaptacja, reżyseria, projekcje: Błażej Tokarski
opieka artystyczna: Przemysław Sowa
realizacja światła: Piotr Maszorek
kostiumy, oprawa wizualna: Monika Laskowska
na podstawie przekładów: Jerzego Łanowskiego
występują: Alekto (Małgorzata Babska), Megajra (Karolina Kałamajska), Tyzyfone (Dominika Mizerska), Orestes (Nikodem Księżak), Pylades (Jakub Lisiak), Klytajmestra (Monika Laksowska),
Hipolit (Ewa Igła), Alekto/Elektra (Paulina Kamocka)

Wstęp Wolny

    

foto: Anna Kaznodziej